Onlangs kreeg ik van Lene, mijn lieve, Deense vriendin een jurk. Een prachtige, kleurrijke jurk, die zij samen met haar dochter speciaal voor mij had uitgekozen. Lene kocht de jurk van Tabitha, haar leerkracht ‘motoriek’.
Een energieke en inspirerende dame. Om dat te onderstrepen, toonde ze me een filmpje waarop Tabitha een vrolijk kinderliedje zingt en de bijhorende pasjes toont. Het filmpje ontroerde me en de geste van Lene nog meer. Ik kreeg immers niet zomaar een jurk van haar, maar een jurk met een verhaal. Ik beloofde hem te dragen op een speciaal moment. Op 10 oktober waren Paulina en ik immers gevraagd om Kamishibaiverhalen te vertellen tijdens het kinderbezoek in de gevangenis van Beveren. Dat leek me de perfecte gelegenheid.
Op de parking voor de gevangenis had ik ruimschoots de tijd om het gebouw in me op te nemen.
Paulina stond in de file en ik had beloofd op haar te wachten. Ik was benieuwd wat er zich achter de muren zou afspelen en vond het toch ook wel spannend. Hoe zouden de kinderen reageren op onze verhalen? Zouden de mama’s komen luisteren? En wat met de papa’s? Ik fluisterde mezelf toe dat de jurk me het nodige zelfvertrouwen zou geven en dacht terug aan de vrolijke Tabitha. Ik zag verschillende mama’s toekomen met hun kinderen. De zon scheen heerlijk buiten en toch gingen ze allemaal dat donkere gebouw binnen. Hoe tegenstrijdig toch!
Paulina arriveerde en we doorliepen samen de strenge veiligheidsprocedures. Er moest een foto voor een badge gemaakt worden. Het voelde niet gepast om te lachen – en dus kreeg ik een badge met een streng gezicht.
De dobbelstenen die ik per vergissing onderaan in de plooibak had laten zitten, moesten we opbergen in een kluisje. Paulina’s fototoestel dat wél op de lijst stond, mocht wel zonder problemen mee naar binnen.
Ik verwachtte een grote, donkere ontmoetingsruimte met veel gedetineerden. Een beetje zoals in die Amerikaanse films. Maar de ruimte oogde aangenaam met felgekleurde stoelen en een kinderhoek met kleine tafeltjes en stoeltjes. Er was zelfs een binnenpleintje met een klimrek en een glijbaan. Een tiental families zat aan de tafels te praten. We vroegen de kinderen of ze wilden komen luisteren naar onze verhalen. Hier en daar werd er aarzelend gereageerd. Eén meisje zette zich op de kleine stoeltjes voor onze kamishibai. Joepie! We hadden publiek! Terwijl we vertelden kwamen er meer kinderen luisteren, soms voor een half verhaaltje, soms bleven ze voor een tweede. Eén meisje was gefascineerd door de vertelplaten en probeerde ze er telkens uit te halen. Nieuwsgierig kwam ze naast mij achter de kamishibai zitten.
Het mooie weer lokte de kinderen naar buiten, de speeltuin in. En dus verhuisden we onze Kamishibai ook naar het binnenpleintje. Terwijl we vertelden, speelden de kinderen op het klimrek. Soms hielden ze even halt om te luisteren en gingen dan weer verder met hun spel. De mama’s en papa’s zetten zich bij ons in de buitenlucht en luisterden aandachtig mee. Het verbaasde me hoe knap de kinderen samen tikkertje speelden.
Dan werden de kleurpotloden bovengehaald en maakten we tekeningen over de verhalen. Ik zag kleine kunstwerken verschijnen.
Er waren papa’s die hun dochters vasthielden terwijl ze ijverig kleurden en dochters die tekeningen maakten voor hun papa. Net zoals kinderen en papa’s elders doen – dacht ik - maar dan achter gesloten deuren.
Het afscheid was emotioneel. Nog een kus, nog een knuffel. Het raakte me. Die stoere papa die zijn dochter nog even op de arm neemt, tussen twee controles door. Hoe moeilijk moet het zijn voor deze kinderen om hun papa elke week maar een tweetal uurtjes te kunnen zien?
Buiten op de parking wisselen Paulina en ik nog even van gedachten. Het grijpt ons aan.
Dit is wat we willen blijven doen: verhalen tot bij de kinderen brengen – in de gevangenis, in het asielcentrum ,
… daar waar kinderen weinig kansen krijgen om naar verhalen te luisteren.
Mijn nieuwe jurk is een verhaal rijker... en wat voor één!
