Terug naar site

Kamishibai namiddag in Het Ontmoetingshuis

In samenwering met Poolse School in Leuven, in het kader van Youtopia

Denk aan “verhaaltjes voorlezen met verteltheater” – wat zie je? Een groep kleuters? Op de grond, in de kring, op de kussens? Meestal wel, maar vandaag niet.

Vanmiddag gingen we opnieuw aan de slag bij Zorgcirkels jongdementie. Het idee was om verhalen te vertellen in de tuin, maar op deze kille augustusdag kozen we toch maar voor een gezellig plekje binnen met zetels, bankjes en kussens. Deze keer stond onze activiteit in het teken van de verschillende generaties, maar de kindjes gingen iets later komen.

Oei... Zullen we nog even wachten of beginnen we eraan? Is onze activiteit niet te kinderachtig voor deze groep volwassenen?

We hadden een ganse koffer vol Kamishibai-verhalen bij. Marlies, één van onze vrijwilligers, bracht ook nog enkele pareltjes mee die we tot dan toe niet kenden.

broken image

Allez... let’s do it!

We begonnen met het verhaal van een uiltje dat zijn mama niet meer vindt. Het was de eerste keer dat Marlies en ik samen vertelden. Na het eerste verhaal vonden we ons ritme.

(Ons publiek luisterde geïntrigeerd.)

Daarna vertelden we over een krokodil die een kindje wil opeten, en over Berre die houdt van dingen verzamelen.

Pauzeren we even, of willen jullie nog een verhaal?

-Nog een verhaal! - zei ons publiek, vol overtuiging.

Super! Ook onze eigen verhalen mochten niet ontbreken. We toonden Caracol en Ooievaar. Er volgde nog meer gelach. Tijdens de koffiepauze arriveerden enkele kinderen die graag meeluisterden naar onze verhalen. We brachten een verhaal over een prins met bijzondere verjaardagswensen en we sloten af met de mol die zich afvraagt wie er op zijn hoofd gepoept heeft. Gegrinnik alom. 😊

broken image

Verhalen zijn voor iedereen. Ze brengen mensen samen, zeker als je ze met kamishibai vertelt.

(en vooral als je twee experts, enthousiaste vertellers, zo als Gitt en Marlies hebt – voegde Paulina al lachend toe).