Deze dag stond al een tijdje in mijn agenda genoteerd.
Vrijwilliger worden voor enkele aktiviteiten van De Verhalenweverij.
Na meegedaan te hebben aan hun "WoW project" (100 vrouwen, 100 foto's, 100 verhalen) was dit een kleine stapje naar een wereld mij niet echt onbekend.
İk had al eerder als vrijwilliger met kinderen en jongeren gewerkt.
Wat het ditmaal anders maakte, was vooral het gedeelte van de workshop Kamishibai (de schatkoffer).
Gitt en Paulina, de oprichters van de vzw De Verhalenweverij, vertelden heel enthousiast hoe alles verliep en wat je allemaal nodig had. Daarna mocht wie interesse had, blijven voor de workhop ganzenbordspel maken.
Ook nog iets wat vandaag nieuw was voor mij.
Tot alle kinderen aanwezig waren, praatte ik met een van de mede-vrijwilligers die ook was gebleven voor het tweede deel. Zijn sporen- en railsverhaal zal mij wel een poosje bijblijven. Daar was ik mij wel van bewust.
Vooral zijn zelfgebouwde trein was iets waar ik van onder de indruk was.
İk zal nooit meer hetzelfde kijken naar sporen na vandaag.
Af en toe dank ik nog ons tijdperk met zijn technologie waarbij we meteen al onze foto's op zak hebben.
Dit was ook zo’n moment.
Toen de groep voltallig was keken we eerst toe hoe Gitt de kinderen warm maakte voor het ganzenbordspel.
Met een verhaaltje wakkerde ze hun fantasie aan. here.
Na een poosje vroeg Paulina of ik de twee jongste van een groep van vier wou begeleiden/helpen. Aarzelend nam ik plaats tussen twee jonge meisjes van een jaar of zes. Tegenover ons zaten nog een jongen en een meisje die negen jaar oud waren, wat ik gaandeweg ontdekte.
Mijn hulp aan de kleinsten bestond eruit, dat ik voor hen schreef omdat ze dat zelf nog niet konden.
Op een bepaald moment vroeg het meisje met het gele kleedje wiens mama ik was.
Waarop ik antwoorde dat mijn dochter hier niet was.
De volgende vraag kwam van het meisje aan mijn linkerkant en luidde 'Kan ze dan alleen blijven?'.
Waarop ik zei dat mijn dochter een beetje ouder was dan hen. Toen wilde één van hen weten hoe ze eruit zag.
Van het één kwam het ander en ik beloofde hen dat ze een speciale foto van haar mochten zien wanneer ze flink hadden doorgewerkt.
Het meisje met haar gele jurk mengde zich weer in het gesprek en merkte op dat ik hier dan "alleen" was.
Wat ik bevestigde. Toen vertelden ze dat ze allemaal vrienden waren en elkaar al heel lang kenden.
Eén van de jongere meisjes was ook nog eens het zusje van de jongen aan onze tafel.
En zo kwam het dat het meisje met haar gele jurk opmerkte dat ik voor vandaag wel haar vriendin mocht zijn.
Even vroeg ik me af of ze soms recht in mijn ziel had gekeken. Kinderen kunnen soms dingen meer aanvoelen dan volwassenen. Ze raakte mij heel diep met haar woorden. Dat ik voor vandaag haar vriendin mocht zijn.
Al gauw lieten de anderen ook van zich horen en plots had ik vier nieuwe vrienden gemaakt.
Met een glimlach nam ik hun lieve geste aan en merkte op dat ze mij na vandaag misschien nooit meer gingen zien, maar dat ik dit wel heel lief vond van hen en het niet zou vergeten. Hierop kreeg ik van onze jongeman aan tafel te horen dat dat niet klopte. Het kon zomaar gebeuren dat wij elkaar nog eens zouden ontmoeten.
Op mij hebben deze kleintjes blijvend indruk gemaakt en ik ben met een lichter hart vertrokken uiteindelijk.
Wat ik vooral hoop is dat ik ze toch wel eens af en toe tegenkom.
Vooral om te zien dat ze goed zijn terechtgekomen in het leven.
Ze herinnerden mij ook even fijntjes aan mijn belofte om mijn dochters foto te zien.
- Nerkiz