En daar waren we dan... Na bijna 6 maanden konden we woensdag opnieuw terecht in het asielcentrum van Broechem. Het weer speelde in ons voordeel. We konden buiten zitten, en dus mochten er meer kinderen meedoen.
A* tekende als eerste present. Hij kent onze activiteiten al van vorig jaar. Hij kwam ook naar de vertelateliers in de bib van Ranst. Toen de andere kinderen niet meteen kwamen, koos hij uit alle boeken die we strategisch hadden uitgestald, het uitklapboek van Hector Dexet over de nacht. Hij klapte het open, zette het op de grond, liep er eens rond en ging er dan naast liggen in het gras. Het boek bleek een schot in de roos. Mijn hart maakte stiekem een sprongetje.
Druppelsgewijs kwamen de andere kinderen toe. Vele nieuwe gezichten. Jonge kinderen ook. Enkele kinderen wilden in de boeken over slapen en de nacht lezen. We lieten een zaklamp over nachtdieren schijnen en lazen "Reis naar de maan".
De dromenvanger die Debby opgehangen had bij de picknicktafel trok de aandacht. Die wilden de kinderen ook. Ik knipte draad en plakband. Kon de snelle kinderhandjes niet bijhouden: nog draad, nog plakband.
"Mag ik kraaltjes?"
Sommige kraaltjes werden taartdecoratie in de nabijgelegen zandbak. Er werd gelachen en genoten!
In al het enthousiasme vergaten we de beloofde ijsjes. Aan de boeken dachten we wel: iedereen kreeg een exemplaar van De Nacht van Hector Dexet. Wat de kinderen niet wisten, is dat het boek licht geeft in het donker. Benieuwd wie van hen ons dat de volgende keer komt vertellen! 🙂
-Gitt-